Uit het werkgebied Alkmaar Noord: Een mini-maatschappij, want ze horen erbij

In het Rodi weekblad van 30 november 2022 stond een bijzonder interview over Bram.

Bijzonder omdat Bram het syndroom van Down heeft en hij door middel van gezamenlijke bekostiging vanuit het samenwerkingsverband en de gemeente Alkmaar toch naar een reguliere school kan. De Erasmusschool kan door deze gezamenlijke financiering dit schooljaar de twee kleuters Bram en Achmed met Down een uitdagende onderwijsomgeving bieden, passend bij de mogelijkheden van deze kinderen. Bij een onderwijszorgarrangement bekostigt de gemeente het zorgdeel en het samenwerkingsverband het onderwijsdeel van het arrangement per leerling.

Een paar keer per jaar vindt er op de school een multidisciplinair overleg plaats. De voortgang wordt geëvalueerd en er wordt gekeken welke nieuwe ontwikkelstappen de leerlingen kunnen zetten. Hierbij ondersteund een experts vanuit Heliomare de school, door middel van observaties in de groep en adviezen aan de leerkracht en begeleider.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties keurde in oktober 1992 een resolutie goed waarin 3 december tot Internationale Dag van mensen met een beperking werd verklaard. In Nederland is deze dag bekend als ‘Wereld Gehandicapten Dag’. Marjon Veeman uit Waarland ondersteunt kinderen met een handicap en hun gezinnen. Bram (vijf jaar) heeft het downsyndroom. Toen hij en zijn moeder Renate (34 jaar) Marjon (53 jaar) leerden kennen was Bram twee jaar.

Bram met downsyndroom doorloopt reguliere school

“Het beroep wat ik uitoefen vind ik heel waardevol. Toen ik Bram net leerde kennen kon hij een beetje kruipen. Ik kwam in het gezin om te helpen bij extra stimulatie voor zijn ontwikkeling. We hebben kennisgemaakt en uiteindelijk heb ik hem meegenomen naar een reguliere peuterspeelzaal. Ik kwam drie keer in de week langs, waarvan één keer in de peuterspeelzaal. Dit laatste is uiteindelijk uitgebreid naar drie keer. Bram was welkom met begeleiding, ik kon hem leren spelen, spel aanpassen en de extra zorg verrichten in de vorm van individuele begeleiding. De samenwerking werkte goed zodat Bram zich kon ontwikkelen op zijn eigen tempo,” vertelt Marjon trots.

Bram heeft twee oudere broers die al op de De Erasmusschool zaten. Hij was er inmiddels goed bekend, want Bram ging graag elke dag mee als zijn broers naar school werden gebracht. “De juf vroeg wanneer Bram op school kwam, ze benadrukte dat hij er welkom was. Wij als ouders zijn met Marjon en haar collega in gesprek gegaan. Dat er begeleiding bij moest zijn was duidelijk,” meldt Renate. De hulp kwam vanuit Innovatie Jeugd van Esdégé- Reigersdaal. “We zijn begonnen met vijf ochtenden per week, inmiddels gaat Bram nu hele dagen naar school. In de klas zit hij met nog een mannetje dat down heeft. Zij voelden zich direct met elkaar verbonden. De twee spelen ook graag met andere kinderen,” voegt Marjon toe. De kinderen kijken niet naar Bram alsof hij een handicap heeft. “ Ze zien hem als Bram en ze weten dat het er gewoon bij hoort. Ze houden rekening met hem, hij kan bijvoorbeeld niet heel stabiel lopen. Als ze in een groep door de gang lopen letten ze extra op hem.”

Uniek

Het is uniek dat een basisschool zijn deuren zo wijd openzet voor deze mannen. “Dat is echt niet overal zo. Het is een unieke plek. Velen zien angsten en moeilijkheden, deze school gelukkig niet,” lacht Renate.

Renate wist pas toen Bram op haar borst lag dat er iets niet klopte. “We kregen zomaar zo’n kindje, ik had geen idee. Ik ben blij dat Marjon ons geholpen heeft. Mijn hoofd tolde met vragen als: ‘wat is dit? waar gaan we naartoe? wat kan hij wel? wat kan hij niet?’. Marjon heeft ons altijd gerustgesteld dat het goedkwam en wees ons de weg die we konden bewandelen.” Marjon weet als geen ander dat leven in het moment essentieel is. “Je kunt een klein stukje vooruit kijken en je werkt naar een doel dat haalbaar is. Je ziet vanzelf wat daaruit komt.”

Trots

“Wij als ouders hebben gekozen voor regulier onderwijs. Je kunt ook kiezen voor speciaal onderwijs, maar het is bewezen dat kids 70% meer leren op een reguliere school. Mijn Bram kan gedrag kopiëren van de ‘normale’ kinderen, ach en wat is normaal eigenlijk? Ik zie het zo: de kinderen in zijn klas eten met hun mond dicht en Bram neemt dit over. Dat scheelt zó in zijn opvoeding.” Kinderen kijken naar elkaar. Bram kan knutselwerkjes maken, omdat hij ziet hoe zijn klasgenootjes dit doen. Hetzelfde geldt ook voor het spelen in de speelhoek. “Dat is echt de grote kracht van regulier onderwijs. Een groep leert al heel jong om voor andere kinderen te zorgen. Als zij wel vragen hebben over de situatie van Bram leg ik het hen graag uit, ik ben er immers om te helpen. Ik ben trots dat ik Bram heb weten mee te krijgen naar de grote wereld waar hij veilig is,” licht Marjon toe.

Grootste wens

Renate is een trotse moeder: “Ik ben blij dat hij redelijk kan praten, dat maakt het voor ons zoveel makkelijker. Natuurlijk zal hij nooit zo praten als onze andere kinderen, maar ik neem hier genoegen mee. Wij verstaan hem, hij verstaat ons. Wat hij nog meer leert maakt mij niet uit, mijn grootste wens is uitgekomen. Natuurlijk wil je dat je kindje een gewone toekomst kan hebben, je gunt hem het beste. Wij doen er alles aan om zijn leven zo goed en fijn mogelijk te maken.”

Helemaal alles hetzelfde doen als de ‘normale’ kids hoeft niet. De mannen hebben een aangepaste stoel en er wordt nauw samengewerkt met de fysiotherapeut en een logopedist. Marjon helpt de mannen in de klas. Waar zij eerst stap voor stap begeleid moesten worden bij het omdraaien van hun fotokaartje op het bord, drinken en jas pakken, doen ze dit nu zelf. “De leerkracht gebruikt gebaren die wij ze hebben aangeleerd. Liedjes en activiteiten worden hiermee aangeduid. Ze doen gewoon mee met het opstarten van de dag.” Marjon heeft een eigen hoek in de klas waar ze aan de slag gaat met Bram en zijn klasgenootje. Ze werken met een laatjes-systeem. Laatje één is een onderdeel waar ze dingen gaan leren, nu werken zij aan pictolezen. Laatje twee kan een werkje of puzzel maken zijn en in laatje drie liggen naambordjes. De beide mannen zoeken daar hun naam op en plakken die bij de activiteit op het kiesbord die ze graag willen doen.

De juf van Bram wist zelf in het begin ook niet hoe een en ander zou verlopen. “We zijn ervoor gaan vechten in samenwerking met Marjon. Je moet er open in gaan. Die houding heeft ons allemaal veel gebracht. De klas is een mini-maatschappij waar we werkelijk trots op kunnen zijn. Zij horen erbij.” Hulpverleners als Marjon zijn waardevol.

Bron rodi media.